Inferiority complex

Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το βράδυ του Σαββάτου αν τα δει κανείς με ψυχραιμία και χωρίς την συναισθηματική φόρτιση της στιγμής περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο την γύμνια του ``δυνάστη΄΄ του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Αναφερόμαστε σε μια ομάδα που έχει πάρει τα 189 από τα τελευταία 192 πρωταθλήματα, έχει 163 νίκες σερί εντός και εκτός έδρας, παράλληλα έχει αδικηθεί κατάφορα σε όλα τα πρωταθλήματα που έχει πάρει και έχει χάσει, παίζει μπάλα ισάξια της Μπαρτσελόνας, έχει κόσμο και διοίκηση που ξεχειλίζουν από μαγκιά και περηφάνια και όλα αυτά ενάντια σε όλους και σε όλα με μόνο τρεις οπαδικές εφημερίδες, τρία ηρωικά και ολομόναχα κανάλια, και καμιά δεκαριά φίλα προσκείμενα λοιπά ΜΜΕ (site, αντικειμενικές εφημερίδες, δημοσιογράφους κλπ).

Και έρχονται έτσι οι συγκυρίες όπου σε ένα ματς όπου κατ’ αυτούς δεν κρίνεται ο τίτλος, δεν κρίνεται πια ομάδα είναι καλύτερη, δεν κρίνεται ποιος παίζει την καλύτερη μπάλα, να γίνονται όλα όσα κρύβουν στην προπαγάνδα τους εδώ και χρόνια και ξαφνικά όλοι οι προβολείς να πέφτουν πάνω στα κόμπλεξ τους. Γιατί αυτό είχε την τιμητική του την ημέρα του ντέρμπυ. Το ατέλειωτο και αβάσταχτο κόμπλεξ των ολυμπιακών.

Η αλλιώς σύνδρομο κατωτερότητας.

Αυτό έδειξαν με το να στήσουν την διαιτησία σε έναν αγώνα που με ήττα διατηρούσαν την διαφορά στους 4 βαθμούς (αλλά μάλλον τόσο πολύ φοβόντουσαν ακόμα και με τέτοια διαφορά).

Σύνδρομο κατωτερότητας.

Αυτό έδειξαν που για να καλύψουν τα διαιτητικά εγκλήματα μπούκαραν στο γήπεδο για να πανηγυρίσουν την πιο άδικη νίκη τους και για να επιτεθούν στους παίκτες μιας ανώτερης ομάδας (έτσι και αλλιώς θα έμπαιναν ακόμα και σε περίπτωση ήττας αλλά θα βάραγαν και τους δικούς τους παίκτες).

Σύνδρομο κατωτερότητας.

Αυτό έδειξε ο αρχηγός του κοπαδιού και πρόεδρος τους τραμπουκίζοντας με τους μπράβους του ποδοσφαιριστές και αρνούμενος να ξεστομίσει μισή αλήθεια για αυτά που διαδραματίστηκαν υπ’ ευθύνη του. Πόσο πολύ πρέπει να τον κόμπλαρε η ανωτερότητα του Παναθηναϊκού μέσα στο γήπεδό του. Αυτόν και όλους τους δουλοπάροικους που τον γλύφουν.

Δυστυχώς κανείς δεν περιμένει κάποια αντάξια τιμωρία από τα θεσμικά όργανα. Και είναι λογικό γιατί μέχρι σήμερα δεν είχε υπάρξει ποτέ η βούληση να τιμωρούνται αυτές οι τακτικές (στησίματα, τραμπουκισμοί, οπαδική βία). Η μεγαλύτερη τιμωρία όμως ήρθε ήδη. Και ήρθε εκ των έσω. Όταν ακούς φίλαθλους του ολυμπιακού να αισθάνονται ντροπή για όσα έκανε η ομάδα τους και για τον πρόεδρό τους, όταν βλέπεις να έχει ενεργοποιηθεί στο φούλ ο μηχανισμός της προπαγάνδας για να σώσουν τα άσωστα, τότε μιλάμε για την πιο επίπονη τιμωρία. Κάποιοι έχουν χάσει τον ύπνο τους και τώρα θα πρέπει να τους ξυπνήσουμε για τα καλά.

Για τον Παναθηναικό το βασικό θέμα τώρα δεν είναι αν θα κρατήσουμε τον Σισέ, ή αν θα τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός με μία αγωνιστική. Το θέμα είναι να επεκταθεί η συσπείρωση σε διοίκηση, κόσμο και ομάδα έτσι ώστε τα επόμενα χρόνια να φτιαχτεί μία ενιαία δύναμη στον ελληνικό χώρο που θα αποτελέσει παράδειγμα εντός και εκτός γηπέδων, με σωστή συμπεριφορά φιλάθλων, με μια ομάδα που θα παίρνει το πρωτάθλημα επιτρεπόμενη να χάνει και βαθμούς, με μία διοίκηση που θα είναι παρούσα όποτε πρέπει.

Όλοι μαζί σωστά και όχι όπως οι άλλοι….