Προς «φιλάθλους»

Κάποιοι ακούνε για ιδεολογία στον Παναθηναικό και χαζογελάνε βλακωδώς. Ελάχιστοι υπάρχουν που έχουν μια κάποια ιδεολογία γύρω από τον Παναθηναικό και οι περισσότεροι φίλαθλοι όχι ιδεολογία αλλά ακόμα και νοοτροπία έχουν τόσο λάθος για κάποια θέματα που φτάνει τα όρια της ηλιθιότητας.

Και θα ξεκινήσω με αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ διευκρινίζοντας πρώτα κάποια πράγματα: Παναθηναικός για μένα σημαίνει μόνο δύο πράγματα, κόσμος και ιστορία, όλοι οι άλλοι, παίχτες, προπονητές, πρόεδροι, ιδιοκτήτες κλπ είναι περαστικοί. Δεν θα αρνηθώ το πρότυπο στον πιτσιρικά που θέλει από κάπου να πιαστεί δεν θα αρνηθώ τον ρόλο προπονητών προέδρων και λοιπών που κάνουν κουμάντο στο εκάστοτε τμήμα, αλλά από εκεί και πέρα κάθε τμήμα για μένα είναι το ίδιο μεγάλο στην καρδιά μου και κανένα μεγαλύτερο ή μικρότερο, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικό. Ούτε πρόκειται ποτέ να αρχίσω να βρίζω παίχτες που φοράνε την φανέλα με το τριφύλλι μέσα στο γήπεδο (εκτός αν την ξεφτιλίζουν όπως κάποιο πουτάνας γιο αλλόθρησκο στο μπάσκετ και που σε τέτοια θέματα άλλωστε υπάρχει προηγούμενο με τον αλήτη τον Μητρόπουλο στον οποίο ο κόσμος του Παναθηναικού είχε φερθεί όπως του άξιζε κάνοντας τον να μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που τόλμησε να φορέσει την τιμημένη πράσινη φανέλα) και μάλιστα έχω μαλώσει με διάφορους πουθενάδες που ο μόνος λόγος που πάνε γήπεδο είναι για να ξεχαρμανιάσουνε στους παίχτες μετά από το ξύλο που τρώνε από τη γυναίκα τους σπίτι ως είθισται…

Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το να κάνουμε σύνθημα το όνομα κάθε παίχτη που είτε γλύφει τον κόσμο ή είναι καλύτερος από τους υπόλοιπους στο γήπεδο (ο σταρ της ομάδας) και να τον αποθεώνουμε σε κάθε ευκαιρία μόνο και μόνο γιατί τον λένε έτσι ή αλλιώς χωρίς να έχει ματώσει και να συνεχίζει να ματώνει την φανέλα σε κάθε αγώνα μέχρι να αποδείξει τι αξίζει, όχι μέσω δημοσιοκάφρων ή με άλλα τσιράκια που θα τον προωθούν στις συνειδήσεις του κόσμου αλλά γιατί μέσα από τη προσφορά του, την αγάπη του για τη φανέλα που φοράει και τον κόσμο που τον στηρίζει υποστηρίζοντας τον Παναθηναικό καταφέρει να γίνει κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου υπάρχει τεράστια απόσταση.

Κάποιοι κάνουν εύκολα είδωλα τους διάφορους ακριβοπληρωμένους παίχτες, τα διάφορα ονόματα, ή όποιον απλά τους πουλάει οπαδιλίκι και ξεχνάνε ότι αυτό που μετράει πάνω από όλα είναι η φανέλα και αν την τιμάει το εκάστοτε περαστικό ακριβοπληρωμένο όνομα. Μερικοί ταυτίζουν τον Παναθηναικό με αυτά τα ονόματα και τρέχουν γήπεδο να τους θαυμάσουν, και χαίρονται όταν παίζουν καλά ακόμα και αν ο Παναθηναικός χάνει, και λυπούνται αν δεν τα πάνε καλά, και κάνουν διάφορα fun club για πάρτη τους και όλη τους η ασχολία είναι αν έκλασε ή αν ρεύτηκε ο Μιχαλάκης, ο Μανωλάκης και ο κάθε περαστικός παίχτης. Όλοι αυτοί βέβαια που τους αποθεώνουνε είναι οι πρώτοι που κάνουν σαν απατημένες πουτανίτσες όταν το αστέρι τους πάει στον δαφνοστεφανωμένο GAY και κλαίνε και οδύρονται, και βγάζουν πανό και συνθήματα εναντίον του και πετάνε τις φανέλες τους με το τριφύλλι στο γήπεδο αφού πρώτα αυτοί οι ‘κερατωμένοι’ είχαν φροντίσει να βάλουν το όνομά του πάνω… Άλλο το να κράξεις οποιοδήποτε προδότη αλλάζει τόσο εύκολα στρατόπεδα και πουλάει την ομάδα και τον κόσμο τον οποίο πριν έγλυφε (μπορείς βέβαια πολύ απλά να τον αγνοήσεις) και άλλο να κάνεις σαν γκομενίτσα που την παράτησαν και θέλει να εκδικηθεί για το κέρατο. Όλα αυτά ισχύουν βέβαια για όσους δεν θεωρούν την ομάδα απλά εταιρία και τους παίχτες στυγνούς επαγγελματίες που μπαίνουν ως άλλοι μονομάχοι στην αρένα για να ευχαριστήσουν τους φίλαθλους που «πλήρωσαν για να δουν το θέαμα» γιατί αυτοί δεν έχουν καν το δικαίωμα να μιλάνε εφόσον υποστηρίζουν στην ουσία μια εταιρία όπως η Ιντρακόμ ή η μότορ όιλ και άρα σαν συμπέρασμα οι μετακινήσεις υπαλλήλων είναι θεμιτές από την μια εταιρία στην άλλη. Θα γίνω βέβαια κακός αλλά αυτοί οι ίδιοι είναι συνήθως που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όταν κάποιος παίχτης φύγει και τον φωνάζουν προδότη αλλά από την άλλη καταλαβαίνουν τις εκάστοτε αντιοπαδικές τακτικές των ιδιοκτητών αφού το θέμα είναι να μην μπαίνει μέσα η εταιρία και όχι να δίνουμε σημασία στους ‘κάφρους που θέλουν το κακό της ομάδας’ άσχετα αν μας αρέσει όταν αυτοί κάνουν χορογραφίες και ξελαρυγγιάζονται από το 1 ως το 90 για να βοηθήσουν την ομάδα την ώρα που εμείς γιουχάρουμε ή στην καλύτερη τρώμε πατατάκια.

Όταν καταλάβετε έστω και στο ελάχιστο τι σημαίνουν αυτά που γράφω, όταν νιώσετε έστω και λίγο από τη μαγεία του να είσαι Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος και όχι κάποια εταιρία ανώνυμη και απρόσωπη, όταν κάνετε το κατόρθωμα να πιείτε ένα καφέ λιγότερο για να πάτε να δείτε τα ερασιτεχνικά τμήματα με τα παιδιά να κλαίνε και να σας ευχαριστούν για την υποστήριξη και μάθετε και πόσα περνούν για να ιδρώνουν και να τιμούν τις φανέλες με το τριφύλλι και κάποιοι από αυτούς σε κάποια πολύ "μικρά" (όχι στην καρδιά μας) τμήματα να αντιμετωπίζουν μέχρι και οικονομικά προβλήματα για να παίζουν στην ομάδα που αγαπάνε ίσως καταλάβετε πόσο μικρή είναι η ΠΑΕ για να χωρέσει τα όνειρα μας, ίσως καταλάβετε πόσο λίγοι και μικροί είναι όλοι αυτοί οι δήθεν θεοί μπροστά στο μεγαλείο του Παναθηναϊκού.

ΙΣΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ...

Υ.Γ.

Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση διαβάζοντας την ιστορία του Παναθηναϊκού και αν κάνω λάθος ας με διορθώσει κάποιος ήταν ότι ο Καλαφάτης ο ιδρυτής του συλλόγου μας δεν έγινε ποτέ πρόεδρος του! Αντίθετα εκδιώχθηκε από αυτόν για κάποια χρόνια από μια διοίκηση σκληρή που η πράξη της αυτή έδειξε αγνωμοσύνη έστω και αν πρόεδρος τότε ήταν ο ίδιος ο Απόστολος Νικολαίδης. Η μικρή αυτή πτυχή της ιστορίας μας λέει πολλά για την αντιμετώπιση του συλλόγου σε κάποιους που δώσανε το παν για αυτόν κατά καιρούς αλλά που οι εκάστοτε διοικούντες τους θεωρούσαν απειλή αφού τολμούσαν και έλεγαν κάποια πράγματα με το όνομά τους και δεν είχαν πρόβλημα να καυτηριάσουν τα στραβά και τα παράλογα που έβλεπαν να διαδραματίζονται στον σύλλογο που πονούσαν και θεωρούσαν κομμάτι του εαυτού τους. Μακάρι βέβαια πάντα οι διοικήσεις να βλέπουν τα λάθη τους και να τα διορθώνουν…

ΑΠΟ GREEN WEB FANS
ODIN13