BEST ΑΡΘΡΑ

Ήμαρτον επιτέλους. Είναι εντύπωσή μου ή όντως το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει γιγαντωθεί ο μηχανισμός ``φιλοολυμπιακής΄΄ προπαγάνδας. Από την στιγμή που επιβεβαιώθηκε η αλλαγή του μετοχικού καθεστώτος στη διοίκηση του ολυμπιακού, η συσπείρωση και η επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα κόκκινα μέσα δεν έχει προηγούμενο.
 Χωρίς να θέλω να είμαι υπερβολικός και a priori εμπαθής με ορισμένα ΜΜΕ έχει διαπιστωθεί μια ανεπανάληπτη προώθηση των θεμάτων που αφορούν τον ολυμπιακό και εξυμνούν: την ``μαγκιά΄΄ και την δύναμη του νέου ιδιοκτήτη, το πόσο καλός προπονητής είναι ο Βαλβέρδε, τις δυνατότητες και το βάθος του νεοσύστατου ρόστερ, τις καλύτερες μεταγραφές του τελευταίου αιώνα, το πόσο Μπαρτσελόνα έχει γίνει η ομάδα τους κλπ.

Δεν είμαστε μηδενιστές, ούτε εθελοτυφλούμε. Σύμφωνοι, ο Βαλβέρδε είναι καλός προπονητής, ο Φετφατζίδης έχει προοπτικές και ταλέντο, ο Μιραλάς είναι καλός παίκτης και είναι σε φόρμα αλλά μέχρι εκεί για τους αντικειμενικούς. Πέρυσι ακούγαμε για τον Μήτρογλου και πόσο καλύτερος είναι από τον Σισσέ. Φέτος έχουν το θράσος και ξανακάνουν συγκρίσεις και για τον Μήτρογλου ούτε κουβέντα.

Το χειρότερο της υπόθεσης είναι όμως ότι έχει δημιουργηθεί ένας μηχανισμός ο οποίος σταδιακά έχει περάσει στα λεγόμενα ουδέτερα και αντικειμενικά μέσα. Πέρα από το γεγονός ότι οι κόκκινες φυλλάδες έχουν πολλαπλασιαστεί και πουλάνε (Πρωταθλητής, Γαύρος, Φως), η αβάντα που κάνει η Sportday και ο Φίλαθλος προς τον Ολυμπιακό δεν έχει προηγούμενο (σταδιακά και οι υπόλοιπες). Το ίδιο και στα ηλεκτρονικά μέσα. Ειδικότερα παρατηρούμε τα εξής πχ.: στο site του Supersport έχουμε 3 μόνιμους αρθρογράφους κάργα υποκειμενικούς να πλασάρονται με βιντεάκια και καθημερινά άρθρα πουλώντας οπαδαλίκι και γκρίνια για τη διαιτησία!. Χρηστόγλου, Κουντούρη, Χελάκης και στην κορυφή όλων ο Νικολακόπουλος (ο βασιλιάς της στατιστικής προπαγάνδας). Ακόμα και στο Gazzetta οι μόνιμοι αρθρογράφοι υπέρ του ολυμπιακού είναι δύο έναντι ενός του Παναθηναϊκού. Ενώ ξαφνικά παρουσιάζει και έντονο ενδιαφέρουν η ανάλυση του Αλέφαντου μετά από κάθε παιχνίδι. Έλεος. Αντίστοιχη αντιμετώπιση παρατηρείται και σε αρκετά άλλα site που προωθούν μονόπατα ειδησεολογία και αναφορές που αφορούν ολυμπιακά θέματα.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι παραμένει η μοναδική ομάδα με δικό της τηλεοπτικό κανάλι να ασχολείται όλη μέρα με την πλύση εγκεφάλου. Θα πρέπει να γίνει αναφορά στο μοναδικό ελεύθερο κανάλι που μεταδίδει αγώνες ελληνικού πρωταθλήματος. Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι και δημόσιο. Ας μην σχολιάσουμε το ωραίο μοναδικό συμβόλαιο που βρήκε η ομάδα του δημοσίου και ας μείνουμε μόνο στην απαράδεκτη στάση που κρατούν στο σχολιασμό και στη μετάδοση των ειδήσεων. Αίσχος.

Δυστυχώς ακούω πολλούς Παναθηναϊκούς φίλους τον τελευταίο καιρό να είναι επηρεασμένοι και να έχουν πέσει στη παγίδα. Το συμπέρασμα? Είναι δύσκολη περίοδος για Παναθηναϊκούς. Άσχετα με την έκβαση του πρωταθλήματος ή των στόχων της ομάδας μας, θα πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά μας σε δήθεν αντικειμενικούς και έγκυρους σχολιαστές που εμμέσως θα επιχειρήσουν να μας επηρεάσουν. Σαν Παναθηναϊκοί δεν θα γίνουμε ποτέ πρόβατα ή εύκολοι ακροατές και αναγνώστες. Αλλά ο σκοπός της επιτηδευμένης προπαγάνδας δεν είναι να επηρεάσει μόνο τους βαμμένους οπαδούς αλλά αυτούς που είναι επιρρεπής σε δήθεν αντικειμενικότητα.

Ας είμαστε λοιπόν πολύ περισσότερο σκεπτικοί και υποψιασμένοι όταν διαβάζουμε άρθρα παλαίμαχων ή δημοσιογράφων που με 10 παιχνίδια μιας ομάδας έχουν κρίνει παίκτες και ομάδες και ας πιστεύουμε περισσότερο την κρίση μας και τα μάτια μας.

Πριν από τρία χρόνια έγινε η απαρχή της αλλαγής στο διοικητικό και μετοχικό καθεστώς της ΠΑΕ. Τότε η νέα διοίκηση θέλοντας να θέσει νέες προοπτικές στη διαχείριση του κεφαλαίου που θα δινόταν για τη στελέχωση του ρόστερ, επέλεξε τον Χένκ Τεν Κάτε, έναν προπονητή που συνοδευόταν από εξαιρετικές συστάσεις για το επίπεδο δουλειάς στις ομάδες που είχε ασχοληθεί και έφερε ένα όνομα που θα συνείσφερε στο προφίλ της ομάδας. Παράλληλα όμως τον ακολουθούσε και η φήμη ενός ιδιότροπου ανθρώπου με κυκλοθυμικές τάσεις όσον αφορά την διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, ο οποίος έφευγε από τις ομάδες που είχε δημιουργήσει έχοντας έρθει σε κόντρα με αρκετούς παίκτες. Μετά από ενάμιση χρόνο συμβίωσης και σε μια πολύ κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος η διοίκηση αποφάσισε την αντικατάστασή του από τον Ν. Νιόπλια. Έχοντας προπονήσει με απόλυτη επιτυχία για 4 χρόνια τις εθνικές ομάδες της Ελλάδος U-19 και U-21 αποτελούσε (και αποτελεί?) τον πιο ελπιδοφόρο έλληνα προπονητή. Δεύτερος σε συμμετοχές ποδοσφαιριστής των επαγγελματικών κατηγοριών, πρώην ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού και νεαρός σε ηλικία, αποτέλεσε προσωπικό στοίχημα του Νίκου Πατέρα (και του Κ. Αντωνίου) για να φέρει σε πέρας το πρωταρχικό στόχο για τη περσινή σεζόν, το πρωτάθλημα.

Παραλαμβάνοντας μια γυμνασμένη ομάδα με υψηλά κίνητρα και το πληρέστερο ρόστερ εκ των συνδιεκδικητών του πρωταθλήματος ο Νιόπλιας έπρεπε να διορθώσει ή να κουκουλώσει τα λάθη του προκατόχου του στη λειτουργία της ομάδας, να επαναφέρει τα κίνητρα σε παίκτες που δεν είχαν ευκαιρίες και να διαχειριστεί τις έντονες προσωπικότητες που επί Τεν Κάτε δεν απέδιδαν τα αναμενόμενα Κάνοντας ορθολογική διαχείριση του ρόστερ, κρατώντας ένα βασικό κορμό και ξεκαθαρίζοντας με τις επιλογές του τους στόχους κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα στο νταμπλ, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού να τον ανταγωνιστούν. Στο διάστημα αυτό δεν επιχείρησε να προσδώσει στην ομάδα κάποια διαφορετικά στοιχεία αλλά κατάφερε να πάρει από τους καλούς ποδοσφαιριστές της ομάδας το καλύτερο. Κατάφερε επίσης μέσα σε λίγο διάστημα να ανατρέψει το κλίμα αβεβαιότητας απέναντί του και κέρδισε το δικαίωμα να προπονήσει την ομάδα και την επόμενη σεζόν.

Θεωρητικά είχε εντοπίσει τις αδυναμίες του ρόστερ με βάση το πλάνο που είχε στο μυαλό του και εν μέσω μιας μεγάλης και άνετης καλοκαιρινής περιόδου θα μπορούσε να παρουσιάσει μια ομάδα όπως την ήθελε. Σίγουρα όμως τα πράγματα δεν εξελίχθησαν ομαλά. Η διοίκηση άλλαξε, ο ίδιος υπέγραψε το καινούργιο συμβόλαιο μετά από παζάρια, ο τεχνικός διευθυντής που τον έφερε και τον πίστευε και μαζί είχαν οργανώσει την καινούργια χρονιά εκδιώχθηκε σε χρόνο dt, ενώ ο μεταγραφικός σχεδιασμός έγινε κυρίως με σκοπό να καλυφθούν κάποια κενά και όχι να ταιριάξουν στο πλάνο του. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα του δώθησαν ευθύνες και αρμοδιότητες που δεν τις περίμενε και παράλληλα το μέτωπο των οπαδών με τη διοίκηση δυσχέραιναν τις συνθήκες δουλειάς. Ωστόσο είχε όλο το χρόνο να παρουσιάσει ένα σύνολο με την δικιά του ταυτότητα, είχε την ευκαιρία να φτιάξει μια ομάδα με τη σφραγίδα του και να παρουσιάσει στο φίλαθλο κοινό έναν Παναθηναϊκό που να έπαιζε ποδόσφαιρο ανάλογο με τα ονόματα του ρόστερ και των χρημάτων που κατεβλήθησαν για να στελεχωθεί.

Αυτό που είδαμε με εξαίρεση τα δύο τρομερά φιλικά στην Αμερική (Μίλαν, Ιντερ) είναι ένα σύνολο παικτών που είχαν το ελεύθερο να παίζουν το ποδόσφαιρο που τους αρέσει και την παντελή απουσία συνοχής και πειθαρχίας. Γραμμές ασύνδετες με τεράστιες αποστάσεις, ασάφεια στους ρόλους που είχε ο κάθε παίκτης, ελάχιστη κίνηση των παικτών χωρίς την μπάλα, χωρίς ξεκάθαρο πλάνο αμυντικής και επιθετικής λειτουργίας ο Νιόπλιας από την αρχή της χρονιάς προσπαθεί να συνεχίσει με την περσινή συνταγή όπου όλου οι καλοί χωράνε και στο τέλος θα έρθει και η νίκη. Ίσως αν ήταν λίγο πιο τυχερός και οι τραυματισμοί ήταν λιγότεροι κάποια καλύτερα αποτελέσματα να είχαν κουκουλώσει τις αδυναμίες της ομάδας αλλά το σίγουρο είναι ότι απέτυχε να δώσει στην ομάδα μια ταυτότητα. Για να το καταφέρεις αυτό θα πρέπει να επιμείνεις σε κάποια συγκεκριμένα τακτικά θέματα και να επιβληθείς των παικτών σου. Ειδικά σε αυτό το τομέα ο Ν. Νιόπλιας κρίνεται λίγος. Προσπαθώντας να μην δημιουργήσει αντιπάθειες που θα του έκαναν τη ζωή δύσκολη εξακολουθεί να έχει το ρόλο του διαχειριστή και όχι του προπονητή.

Συν τοις άλλοις υπάρχουν αρκετά σημάδια ότι προσπαθεί στα λόγια να πείσει ότι είναι ικανός να είναι προπονητής του Παναθηναϊκού και όχι με τις πράξεις. Όντας αρκετά επικοινωνιακός δείχνει ότι έχει το θεωρητικό υπόβαθρο να φτιάξει μια ομάδα αλλά ακόμα υστερεί στην πράξη. Με αποκορύφωμα την παραίτησή του μετά την νίκη επί του Εργοτέλη όπου ουσιαστικά ήταν μια τεχνητή δημόσια ανανέωση της εμπιστοσύνης της διοίκησης προς το πρόσωπό του.

Ο Ν. Νιόπλιας είναι προπονητής που μπορεί να αποτελέσει μεγάλο κεφάλαιο για το ελληνικό ποδόσφαιρο και γιατί όχι μελλοντικά και για τον Παναθηναϊκό. Είναι έξυπνος, έχεις θεωρητικές γνώσεις, είναι δουλευταράς και φαίνεται να είναι και εξελίξιμος. Αλλά για αυτόν τον Παναθηναϊκό που θέλουμε και μπορούμε να φτιάξουμε θεωρώ ότι απεδείχθη ότι είναι στην παρούσα φάση της καριέρας του ανεπαρκής. Ασφαλώς και αυτός ο Παναθηναϊκός μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα με τον Ν. Νιόπλια στο πάγκο. Το έκανε και μπορεί να το ξανακάνει.

Αλλά οι προσδοκίες μας είναι μεγαλύτερες.

Η καρδιά του φετινού Παναθηναϊκού. Οι παίκτες που συνθέτουν την τριπλέτα στο κέντρο της ομάδας μας είτε παίζει με διάταξη 4-3-3 είτε με 4-5-1. Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ άμυνας και επίθεσης. Στο σύνολο 100 χρόνια εμπειρίας, καταξίωσης και ταλέντου. Αρχηγοί εντός και εκτός γηπέδου. Προσωπικότητες που μπορούν να αλλάξουν την ταυτότητα της ομάδας που αγωνίζονται. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αξία και την χρησιμότητα τους στο ρόστερ οποιασδήποτε ομάδας. Κατά πολλούς όμως η χρησιμοποίηση και των τριών μαζί αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της επιθετικής και ανασταλτικής λειτουργίας της ομάδας μας μέχρι τώρα.

Ζιλμπέρτο Σίλβα. Μέχρι πρότινος αρχηγός της εθνικής Βραζιλίας και αναντικατάστατο μέλος της. Έχτισε το όνομά του παίζοντας στην Άρσεναλ του Βενγκέρ και θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα αμυντικά χαφ που πέρασαν από την Βρετανία. Η θέση του και ο ρόλος του απόλυτα προσδιορισμένοι. Ένα λίμπερο μπροστά από τα σέντερ μπάκ με καθαρά ανασταλτικούς προσανατολισμούς. Διαβάζει απίστευτα τον τρόπο επίθεσης των αντιπάλων και τοποθετείται έγκαιρα και σωστά στο γήπεδο ώστε να εμποδίσει την ανάπτυξη της επίθεσης από το χώρο που ελέγχει. Αρκετά καλός στο προσωπικό μαρκάρισμα, πλέον με την εμπειρία του ενώ τον βοηθά η σωματοδομή του αλλά όχι η επιτάχυνση που ποτέ δεν ήταν το φόρτε του. Κάνει πολλά χιλιόμετρα στο γήπεδο αλλά χωρίς να σπριντάρει, κυρίως για να τοποθετείται στο γήπεδο και όχι κουβαλώντας μπάλα ή μαρκάροντας παίκτη. Όσες φορές έχει παίξει στη θέση του μοναδικού ανασταλτικού μέσου μπροστά από τα σέντερ μπάκ είναι ο καλύτερος του γηπέδου. Όσες φορές έχει επωμιστεί ρόλο οργανωτικού χαφ στο σύστημα με τρεις μέσους δεν έχει πείσει. Υστερεί στην κάθετη μεταφορά μπάλας, δεν πατάει με επιτυχία περιοχή (αναποτελεσματικός επιτελικά), και δεν έχει πλέον τις αντοχές να μαρκάρει τα αντίπαλα χάφ για πολλά μέτρα.

Γιώργος Καραγκούνης. Παίκτης που το όνομά του έχει γίνει συνώνυμο της αυτοθυσίας και του πάθους. Αναντικατάστατος στην Πρωταθλήτρια Ευρώπης 2004, σημαντικό κεφάλαιο στην σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού. Πολύ καλός χειριστής της μπάλας, γερό ``σκαρί΄΄, με δυνατά πόδια, καλές μεταβιβάσεις, στα νιάτα του υπήρξε μοντέρνο χαφ με χαρακτηριστικά μέσου box to box, (δηλαδή χαφ που κινείται από περιοχή σε περιοχή χωρίς όμως να μπαίνει μέσα σε αυτές). Είναι ο παίκτης που θα κινηθεί για να πάρει την μπάλα και να οργανώσει την ανάπτυξη της επίθεσης ακόμα και όταν η μπάλα ``καίει΄΄. Δυστυχώς όμως ποτέ δεν κατάφερε να ελέγξει την τάση του να κρατάει υπερβολικά την μπάλα, και με τα χρόνια έμεινε αμέτοχος στην αφομοίωση συστημάτων και τακτικής. Δύσκολα του βρίσκεις θέση στο γήπεδο, είναι απείθαρχος και δύσκολα βρίσκει θέση σε ομάδες αυστηρών προπονητών. Αμυντικά λειτουργεί με φιλότιμο επειδή θέλει να ξαναπάρει την μπάλα στην κατοχή του αλλά δεν έχει αμυντική φιλοσοφία. Επιθετικά μπορεί να κάνει την διαφορά σε δύσκολα παιχνίδια αλλά πλέον είναι αργός στην μεταβίβαση του παιχνιδιού από άμυνα σε επίθεση για τα σύγχρονα δεδομένα. Κατά την γνώμη μου χρήσιμος για 20 – 30 λεπτά στο τέλος του παιχνιδιού είτε για να ελέγξει το ρυθμό είτε για να βοηθήσει στη μεταφορά της μπάλας στην επίθεση.

Κώστας Κατσουράνης. Ίσως ο πιο πολυσύνθετος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Η κίνηση ματ του Ρεχάγκελ στο Πανευρωπαϊκό του 2004, επιλέχτηκε από τους διορατικούς Πορτογάλους σκάουτερ για την Μπενφίκα και αποτέλεσε σημαντικό μέλος της για αρκετά χρόνια πριν επιστρέψει για τον Παναθηναϊκό. Υψηλός δείκτης ευφυΐας, με πολύ καλά τεχνικά χαρακτηριστικά που του επιτρέπουν να μπορεί να παίξει σε πολλές θέσεις. Καλός στις προσωπικές μονομαχίες, καλός στις μεταβιβάσεις, καλό τελείωμα σε στημένα. Νεότερος μπορούσε συγκεντρωμένος να σβήσει όποιον αντίπαλο έπεφτε πάνω του ενώ είχε τα τρεξίματα να παίξει καθαρό αμυντικό χαφ. Πλέον δείχνει λιγότερο συγκεντρωμένος και χωρίς διάθεση να επωμιστεί ρόλο καθαρά ανασταλτικό, προσπαθεί να εξοικονομεί δυνάμεις μέσα στο παιχνίδι, παίζει περισσότερο με το μυαλό ενώ μάλλον έχει διαφορετικά κίνητρα από παιχνίδι σε παιχνίδι. Δύσκολα θα καλύψει τις ανάγκες ενός οργανωτικού χάφ, δεν μπορεί να παίξει κόφτης, δεν έχει την ικανότητα του Ζιλμπέρτο για λίμπερο μπροστά από τα σέντερ μπάκ, ίσως σαν σέντερ μπάκ να μπορεί να περιορίσει τα τρεξίματα του και να βγάλει στο γήπεδο την εξυπνάδα του και την τεχνική.

Και οι τρεις διαθέτουν προσωπικότητα που θα μπορούσαν να είναι αρχηγοί σε οποιαδήποτε ομάδα. Δυστυχώς όμως οι ομάδες πλέον στις θέσεις του κέντρου χρειάζονται στρατιώτες περισσότερους από στρατηγούς. Και οι τρεις μαζί σίγουρα δίνουν πολλά χρόνια ποιότητας αλλά κόβουν την ομάδα στα δύο. Δεδομένου ότι ο Ζιλμπέρτο έχει έναν στατικό ρόλο οι άλλοι δυο έχουν να επωμιστούν την ευθύνη της οργάνωσης που απαιτεί γρήγορες εναλλαγές μπάλας, κίνηση στο χώρο, πάτημα αντίπαλης περιοχής και σκοράρισμα ενώ παράλληλα θα πρέπει να είναι οι κινητήριοι μοχλοί της πίεσης ψηλά στο γήπεδο όταν απαιτείται ή το συνεχές τρέξιμο σε κατάσταση αμυντικής λειτουργίας. Δύσκολα μπορεί ένας προπονητής να στήσει ένα πειθαρχημένο μοντέρνο σύνολο στηριζόμενος σε αυτούς του τρεις. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να τους θέσεις a priori εκτός ομάδας αλλά σίγουρα θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν οι ρόλοι που θα παίξουν στο μέλλον.

Ντέρμπυ αιωνίων (déjà vu) 

 

 Καλώς ή κακώς στην Ελλάδα οι αιώνιοι αντίπαλοι στα αθλητικά δρώμενα θεωρούνται ο Παναθηναϊκός εναντίον του ολυμπιακού. Μπορεί να ξεφεύγει λίγο από την ακριβή ερμηνεία της αγγλικής λέξης derby (όπως είχε καθιερωθεί στο νησί, όπου αφορά αγώνα μεταξύ δύο ομάδων της ίδιας πόλης) αλλά η ουσία παραμένει. Δυο σύλλογοι με πολεμικό παρελθόν, παραδοσιακή ταξική διαφοροποίηση, με το μεγαλύτερο ποσοστό φιλάθλων στην Αττική (τουλάχιστον) και την παγκόσμια αναγνώριση για την αντιπαλότητα στους μεταξύ τους αγώνες. Σίγουρα δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τα ματς εναντίον ΑΕΚ, ΠΑΟΚ αλλά πλέον στην συνείδηση όλων όσων υποστηρίζουν Παναθηναϊκό, ολυμπιακό οι αγώνες αυτοί περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Είναι Σάββατο πρωί και μόλις ανακτάς τις αισθήσεις και την επαφή με την πραγματικότητα. Είτε προέρχεσαι από ξενύχτι με ``ξύδια΄΄ και το hangover αναμένεται ατελείωτο, είτε κοιμήθηκες στις 10 και ξυπνάς για δουλειά, η πρώτη ασυνείδητη σκέψη που θα σου έρθει είναι αυτή: Σήμερα έχει ντέρμπυ! Αυτόματα και ασυναίσθητα το μυαλό προσπαθεί να φτιάξει το πρόγραμμα και να δρομολογήσει τις καταστάσεις έτσι ώστε να κυλήσει η μέρα ομαλά μέχρι την ώρα του αγώνα. Η μέρα αυτή έχει πλέον χαθεί. Είναι θυσία στο βωμό της καψούρας μας. Τέλος. Σήμερα έχει ντέρμπυ!

Η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινα στο τελευταίο μισάωρο πριν το πρώτο σφύριγμα και όλα μοιάζουν ακόμη μια φορά πρωτόγνωρα. Αυτό είναι το ναρκωτικό της μπάλας. Για αυτές τις στιγμές θυσιάζουμε καθημερινά ώρες συζητώντας διαβάζοντας και ποστάροντας, για αυτές τις στιγμές έχουμε τσακωθεί με τη κοπέλα μας, για αυτές τις στιγμές γουστάρουμε τη μπάλα.

Αλλά ο διαιτητής σφύριξε. Η σέντρα παίχτηκε. Ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχεις ξαναζήσει αυτή τη στιγμή. Τότε καταλαβαίνεις ότι τα ντέρμπυ όπως και οι αντίπαλοι είναι αιώνια. Και τότε βλέπεις ότι παίζουν μπάλα 11 με 11 και τα προγνωστικά πάνε περίπατο. Δεν θυμάσαι πλέον τίποτα από όλα όσα έχεις σκεφτεί ή διαβάσει την εβδομάδα που πέρασε. Αναλύσεις συστημάτων, τακτικές, απουσίες, ονόματα, βαθμολογία, φαβορί και αουτσάιντερ είναι όροι αταίριαστοι. Η διόγκωση και διαστρέβλωση λεπτομερειών και το πλήθος πληροφοριών που έχουν συγκεντρωθεί και αφορούν το συγκεκριμένο γεγονός είναι άχρηστα.

Με μια γρήγορη ματιά στην προϊστορία θα δει κανείς ότι οι έδρες δεν παίζουν ρόλο, τα ρόστερ δεν παίζουν ρόλο, οι προπονητές δεν παίζουν ρόλο, οι πρόεδροι δεν παίζουν ρόλο, τα καθεστώτα δεν παίζουν ρόλο. Στην πιο πρόσφατη ιστορία σίγουρα όμως μπορούμε να θυμηθούμε περιπτώσεις όπου οι συνθήκες διεξαγωγής (διαιτησία, ριζούπολη) επηρέασαν το αποτέλεσμα του αγώνα αλλά η αντικειμενική ματιά στην πάροδο του χρόνου τα έχει απομονώσει με λεζάντες και τα τοποθετεί στην άκρη σαν παιχνίδια άλλων κανόνων.

   Τα αποτελέσματα των ντέρμπυ δεν δείχνουν ποια ομάδα είναι η καλύτερη ούτε ποιο σωματείο έχει τους καλύτερους παίκτες. Πολλές φορές δεν μπορεί να δείξει ούτε ποια ομάδα το ήθελε και το πάλεψε περισσότερο. Συνήθως τα ντέρμπυ δεν κρίνουν τον πρωταθλητή. Πέρυσι ο Παναθηναϊκός είχε την θέληση, είχε επιβάλει το ρυθμό του, είχε τις ευκαιρίες αλλά τα δοκάρια και το άστρο του ``κηπουρού΄΄ μας στέρησαν τη νίκη. Φέτος ελπίζουμε ότι η τύχη δεν θα μας πάει κόντρα. Δεν την έχουμε ανάγκη για να κερδίσουμε αλλά σίγουρα δεν την θέλουμε για αντίπαλο.

      Πόνεσαν τα μάτια μας Νικόλα.

Όλοι όσοι βλέπαμε εχτές το ματς μια απορία είχαμε, αυτό κάτι και καλά ομάδα είναι ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ? Νικόλα ένα έχω να πω ΠΟΝΕΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ.

Όπως και να το δει κανείς το πράγμα φωνάζει από μακριά ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΤΩΡΑ.

Πριν από μερικές ημέρες και συγκεκριμένα στο ματς με την Ρουμπιν είχα γράψει ότι δεν έφταιγε ο Νιοπλιας, ε σήμερα λέω ότι είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για την κατάσταση στην ομάδα.

 Και μην μου πει κανείς ούτε μια δικαιολογία δεν υπάρχουν δικαιολογίες.

Παρέλαβε μια ομάδα που μπορεί να μην έπαιζε το ποιο ελκυστικό ποδόσφαιρο αλλά τουλάχιστον ήξερε να κερδίζει ρε αδελφέ, μέχρι και αυτό κατάφερε σε μίση και κάτι σαιζόν να το τελειώσει.

 Παίζεις εχτές με το αεκακι και δεν μπορείς να κάνεις φάση, που είναι ρε Νιοπλια 2,3,4 αυτοματισμοί στα χαφ που είναι η πίστη η φλόγα στα μάτια τον ποδοσφαιριστών σου ότι κερδίζεις σήμερα ότι και να γίνει, που είναι η φρεσκάδα ρε στην εβδόμη αγωνιστική είμαστε?

Τίποτα δεν είδα από όλα αυτά Νικόλα ακούς ΤΙΠΟΤΑ.

Γι’αυτό λέω και σταματώ γιατί θα πω χειρότερα, αλλάξτε προπονητή τώρα που είναι νωρίς ο άνθρωπος είναι πολύ λίγος για το μέγεθος του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ΜΑΣ!!!

Υ.Γ : Και επειδή κάποιοι θα μου γράψετε οτι φταίει ο ένας η άλλος παίχτης που περπατάει, εγώ πάλι θα πω ότι και για αυτό ο Νιόπλιας φταίει, αυτός τους βλέπει μια εβδομάδα ολόκληρη. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙΣ τελεία.