Η Αγία Τριάδα. Ποιόν να αφήσεις και ποιον να βγάλεις?

Η καρδιά του φετινού Παναθηναϊκού. Οι παίκτες που συνθέτουν την τριπλέτα στο κέντρο της ομάδας μας είτε παίζει με διάταξη 4-3-3 είτε με 4-5-1. Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ άμυνας και επίθεσης. Στο σύνολο 100 χρόνια εμπειρίας, καταξίωσης και ταλέντου. Αρχηγοί εντός και εκτός γηπέδου. Προσωπικότητες που μπορούν να αλλάξουν την ταυτότητα της ομάδας που αγωνίζονται. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αξία και την χρησιμότητα τους στο ρόστερ οποιασδήποτε ομάδας. Κατά πολλούς όμως η χρησιμοποίηση και των τριών μαζί αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της επιθετικής και ανασταλτικής λειτουργίας της ομάδας μας μέχρι τώρα.

Ζιλμπέρτο Σίλβα. Μέχρι πρότινος αρχηγός της εθνικής Βραζιλίας και αναντικατάστατο μέλος της. Έχτισε το όνομά του παίζοντας στην Άρσεναλ του Βενγκέρ και θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα αμυντικά χαφ που πέρασαν από την Βρετανία. Η θέση του και ο ρόλος του απόλυτα προσδιορισμένοι. Ένα λίμπερο μπροστά από τα σέντερ μπάκ με καθαρά ανασταλτικούς προσανατολισμούς. Διαβάζει απίστευτα τον τρόπο επίθεσης των αντιπάλων και τοποθετείται έγκαιρα και σωστά στο γήπεδο ώστε να εμποδίσει την ανάπτυξη της επίθεσης από το χώρο που ελέγχει. Αρκετά καλός στο προσωπικό μαρκάρισμα, πλέον με την εμπειρία του ενώ τον βοηθά η σωματοδομή του αλλά όχι η επιτάχυνση που ποτέ δεν ήταν το φόρτε του. Κάνει πολλά χιλιόμετρα στο γήπεδο αλλά χωρίς να σπριντάρει, κυρίως για να τοποθετείται στο γήπεδο και όχι κουβαλώντας μπάλα ή μαρκάροντας παίκτη. Όσες φορές έχει παίξει στη θέση του μοναδικού ανασταλτικού μέσου μπροστά από τα σέντερ μπάκ είναι ο καλύτερος του γηπέδου. Όσες φορές έχει επωμιστεί ρόλο οργανωτικού χαφ στο σύστημα με τρεις μέσους δεν έχει πείσει. Υστερεί στην κάθετη μεταφορά μπάλας, δεν πατάει με επιτυχία περιοχή (αναποτελεσματικός επιτελικά), και δεν έχει πλέον τις αντοχές να μαρκάρει τα αντίπαλα χάφ για πολλά μέτρα.

Γιώργος Καραγκούνης. Παίκτης που το όνομά του έχει γίνει συνώνυμο της αυτοθυσίας και του πάθους. Αναντικατάστατος στην Πρωταθλήτρια Ευρώπης 2004, σημαντικό κεφάλαιο στην σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού. Πολύ καλός χειριστής της μπάλας, γερό ``σκαρί΄΄, με δυνατά πόδια, καλές μεταβιβάσεις, στα νιάτα του υπήρξε μοντέρνο χαφ με χαρακτηριστικά μέσου box to box, (δηλαδή χαφ που κινείται από περιοχή σε περιοχή χωρίς όμως να μπαίνει μέσα σε αυτές). Είναι ο παίκτης που θα κινηθεί για να πάρει την μπάλα και να οργανώσει την ανάπτυξη της επίθεσης ακόμα και όταν η μπάλα ``καίει΄΄. Δυστυχώς όμως ποτέ δεν κατάφερε να ελέγξει την τάση του να κρατάει υπερβολικά την μπάλα, και με τα χρόνια έμεινε αμέτοχος στην αφομοίωση συστημάτων και τακτικής. Δύσκολα του βρίσκεις θέση στο γήπεδο, είναι απείθαρχος και δύσκολα βρίσκει θέση σε ομάδες αυστηρών προπονητών. Αμυντικά λειτουργεί με φιλότιμο επειδή θέλει να ξαναπάρει την μπάλα στην κατοχή του αλλά δεν έχει αμυντική φιλοσοφία. Επιθετικά μπορεί να κάνει την διαφορά σε δύσκολα παιχνίδια αλλά πλέον είναι αργός στην μεταβίβαση του παιχνιδιού από άμυνα σε επίθεση για τα σύγχρονα δεδομένα. Κατά την γνώμη μου χρήσιμος για 20 – 30 λεπτά στο τέλος του παιχνιδιού είτε για να ελέγξει το ρυθμό είτε για να βοηθήσει στη μεταφορά της μπάλας στην επίθεση.

Κώστας Κατσουράνης. Ίσως ο πιο πολυσύνθετος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Η κίνηση ματ του Ρεχάγκελ στο Πανευρωπαϊκό του 2004, επιλέχτηκε από τους διορατικούς Πορτογάλους σκάουτερ για την Μπενφίκα και αποτέλεσε σημαντικό μέλος της για αρκετά χρόνια πριν επιστρέψει για τον Παναθηναϊκό. Υψηλός δείκτης ευφυΐας, με πολύ καλά τεχνικά χαρακτηριστικά που του επιτρέπουν να μπορεί να παίξει σε πολλές θέσεις. Καλός στις προσωπικές μονομαχίες, καλός στις μεταβιβάσεις, καλό τελείωμα σε στημένα. Νεότερος μπορούσε συγκεντρωμένος να σβήσει όποιον αντίπαλο έπεφτε πάνω του ενώ είχε τα τρεξίματα να παίξει καθαρό αμυντικό χαφ. Πλέον δείχνει λιγότερο συγκεντρωμένος και χωρίς διάθεση να επωμιστεί ρόλο καθαρά ανασταλτικό, προσπαθεί να εξοικονομεί δυνάμεις μέσα στο παιχνίδι, παίζει περισσότερο με το μυαλό ενώ μάλλον έχει διαφορετικά κίνητρα από παιχνίδι σε παιχνίδι. Δύσκολα θα καλύψει τις ανάγκες ενός οργανωτικού χάφ, δεν μπορεί να παίξει κόφτης, δεν έχει την ικανότητα του Ζιλμπέρτο για λίμπερο μπροστά από τα σέντερ μπάκ, ίσως σαν σέντερ μπάκ να μπορεί να περιορίσει τα τρεξίματα του και να βγάλει στο γήπεδο την εξυπνάδα του και την τεχνική.

Και οι τρεις διαθέτουν προσωπικότητα που θα μπορούσαν να είναι αρχηγοί σε οποιαδήποτε ομάδα. Δυστυχώς όμως οι ομάδες πλέον στις θέσεις του κέντρου χρειάζονται στρατιώτες περισσότερους από στρατηγούς. Και οι τρεις μαζί σίγουρα δίνουν πολλά χρόνια ποιότητας αλλά κόβουν την ομάδα στα δύο. Δεδομένου ότι ο Ζιλμπέρτο έχει έναν στατικό ρόλο οι άλλοι δυο έχουν να επωμιστούν την ευθύνη της οργάνωσης που απαιτεί γρήγορες εναλλαγές μπάλας, κίνηση στο χώρο, πάτημα αντίπαλης περιοχής και σκοράρισμα ενώ παράλληλα θα πρέπει να είναι οι κινητήριοι μοχλοί της πίεσης ψηλά στο γήπεδο όταν απαιτείται ή το συνεχές τρέξιμο σε κατάσταση αμυντικής λειτουργίας. Δύσκολα μπορεί ένας προπονητής να στήσει ένα πειθαρχημένο μοντέρνο σύνολο στηριζόμενος σε αυτούς του τρεις. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να τους θέσεις a priori εκτός ομάδας αλλά σίγουρα θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν οι ρόλοι που θα παίξουν στο μέλλον.