Προβληματισμός

Δυστυχώς και παρά την άνετη νίκη δε μπορούμε παρά να είμαστε προβληματισμένοι από την εμφάνιση της ομάδας μας. Σίγουρα η νίκη μετράει και δίνει ένα ψυχολογικό ντοπάρισμα για την διεκδίκηση του πρωταθλήματος μεταβιβάζοντας το άγχος στον δεύτερο της βαθμολογίας αλλά εν τέλει το ζητούμενο δεν είναι μόνο αυτό.

Για τους περισσότερους φιλάθλους εν μέσω των δύσκολων καιρών που ζούμε, η μπάλα, το γήπεδο, ο Παναθηναϊκός είναι μια εβδομαδιαία διέξοδος και μια ελπίδα για στιγμές χαράς, έντασης και ψυχαγωγίας. Είναι δύσκολο να περιμένεις μια εβδομάδα να δεις την ομάδα σου και να αντικρίζεις τέτοιες εμφανίσεις. Σίγουρα θα μπορούσε κανείς να βρει πολλά ελαφρυντικά αλλά δε μπορεί παρά να είναι ενοχλημένος από την διαφορά θέλησης που υπήρχε στο γήπεδο.

Θα ξεκινήσω την κριτική από τον καλύτερο παίκτη της ομάδας, τον αρχηγό της και ίσως μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες που έχουν περάσει από τα ελληνικά γήπεδα. Ο Σισσέ είναι γεννημένος σκόρερ, ξέρει πολύ καλά πως η ομάδα έχει ανάγκη τα γκολ του και νομίζω ότι πλέον συμμετέχει στο παιχνίδι μόνο ως σκόρερ. Θα επιδιώξει να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση ή θα επιχειρήσει μακρινά σουτ αλλά ανασταλτικά δεν ακολουθεί σωστά τις υπόλοιπες γραμμές ενώ και επιθετικά σπάνια θα εμπλακεί στην ανάπτυξη. Λίγα βέβαια πράγματα μπορείς να του καταλογίσεις γιατί με τη περιορισμένη δυνατότητα αντικατάστασής του στο συγκεκριμένο ρόστερ πρέπει και ο ίδιος να κάνει οικονομία δυνάμεων. Αλλά σε μια σωστή ομάδα ή ομοιογένεια και η πειθαρχεία στο σύστημα πρέπει να ξεκινάει από τους σταρ.

Αρκετά αρνητικοί ήταν ο Πλεσσί και ο Νίνης. Και αν για τον δεύτερο υπάρχει το ελαφρυντικό της μακρόχρονης απουσίας, ο πρώτος δεν δείχνει μέχρι στιγμής αισιόδοξα σημάδια.

Σπυρόπουλος και Γιούρκας. Μπορεί ατομικά να έδειξαν διάθεση και σταθερότητα κατά την διάρκεια του παιχνιδιού αλλά δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό ότι οι Γεωργιάδης και Μπέλιτς τους πέρναγαν όπως ήθελαν. Θεωρητικά έχεις μπάκ διεθνούς επιπέδου και δεν θα πρέπει να χρειάζεσαι διπλή και τριπλή κάλυψη για να αντιμετωπίσεις τα εξτρέμ του Πανσερραικού. Είναι καθαρά θέμα συγκέντρωσης και θέλησης.

Πέρα από την ατομική θεώρηση της απόδοσης της ομάδας το πιο δυσοίωνο είναι η συνολική λειτουργία και διάθεση που δείχνει. Οι αποστάσεις ξαναμεγαλώνουν, η κίνηση χωρίς την μπάλα απουσιάζει, η αυτοσυγκέντρωση και η ψυχολογική άνεση είναι χαμένα. Ένα μερίδιο ευθύνης σίγουρα το έχει και ο προπονητής που πέρα από την τακτική στις προπονήσεις ίσως πρέπει αν ετοιμάζει καλύτερα την ομάδα στον ψυχολογικό τομέα πριν το παιχνίδι. Γιατί και με τον Ηρακλή μπήκαν νωθροί και μετά τα δύο μόλις ανέβασαν ρυθμούς η τάξη αποκαταστήθηκε.

Όπως είπαμε σίγουρα υπάρχουν αιτίες και δικαιολογίες. Πολλές απουσίες, κούραση, αλλαγές στην ενδεκάδα, ίσως όμως το μεγαλύτερο ελαφρυντικό αυτής της ομάδας να είναι η απαράδεκτη ποδοσφαιρικά ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο ΟΑΚΑ όταν ο κόσμος δεν συρρέει μαζικά. Κρύο, μουγκό και άνευρο δίνει το ψυχολογικό αβαντάζ στο φιλοξενούμενο να κάνει το παιχνίδι του. Τέτοιες ομάδες δύσκολα θα μπορούσαν να παίξουν το παιχνίδι που έπαιξαν εχθές σε ένα γήπεδο σαν τη Λεωφόρο πχ. Πιστέυω ότι ο Παναθηναικός θα αλλάξει σελίδα για τα καλά όταν γίνει το καινούργιο γήπεδο. Δεν ξέρω που και πώς αλλά θα γίνει. Δεν γίνεται να μη γίνει.

Μέχρι τότε ας αρκεστούμε στο ΟΑΚΑ και ας ελπίσουμε ότι η ομάδα θα το ξαναγεμίζει με τις εμφανίσεις της φέτος και όχι με τη περσινή δίψα για το πρωτάθλημα.